Renata Lis po raz kolejny udowadnia, że jest jedną z najbardziej wyrazistych i przenikliwych autorek współczesnej polskiej literatury eseistyczno-autobiograficznej. Jej książka „Moja ukochana i ja. Ślub”, to kontynuacja głośnej autobiograficznej prozy „Moja ukochana, ja”. Tym razem autorka przenosi nas w przestrzeń jeszcze bardziej intymną, a zarazem głęboko polityczną. Do zawarcia małżeństwa dwóch kobiet w kraju, który takiej możliwości formalnie nie uznaje.Już sam tytuł wskazuje na to, co stanowi rdzeń tej książki: relacja, związek, intymność. Ale Lis pisze o miłości z wyraźnie osobistej, a zarazem społecznie zaangażowanej perspektywy. To nie tylko opowieść o emocjonalnym dojrzewaniu do małżeństwa, ale też głos sprzeciwu wobec wykluczenia, które dotyka osób nieheteronormatywnych w Polsce. Ślub- choć formalnie zawarty w Kopenhadze, staje się dla autorki aktem oporu, manifestem godności i prawdy wobec siebie i wobec świata. Lis posługuje się formą wielowarstwowej narracji. „Moja ukochana i ja. Ślub” to rozbudowany esej autobiograficzny, w którym doświadczenie osobiste przenika się z refleksją społeczną, filozoficzną i kulturową. Autorka z łatwością przywołuje konteksty historyczne, literackie, a także religijne — zwłaszcza katolickie, z którymi mierzy się w sposób krytyczny, ale nie pozbawiony szacunku. Pisze w sposób gęsty, intensywny emocjonalnie, z charakterystyczną dla siebie dbałością o język. Jest precyzyjny, bogaty, a zarazem nienachalny. Nie boi się patosu, ale równoważy go ironią i samoświadomością o rzeczywistości mniejszości seksualnych w Polsce i systemowej dyskryminacji. To książka, którą należy czytać powoli, z namysłem, gotowym na to, że każda strona może zawierać zdanie, które będzie niewygodne i zapadnie w pamięć na długo. Lis dotyka tematów tabu; nie tylko w kontekście orientacji seksualnej, ale także kobiecości, starzenia się, samotności, potrzeby bliskości i prawa do bycia sobą w świecie, który często odmawia tego prawa tym, którzy nie wpisują się w normy. Wbrew pozorom, nie jest to książka „tylko o lesbijkach” czy „tylko o ślubie”. Traktuje o człowieczeństwie. Kreśli zdania o potrzebie miłości, pragnieniu życia w prawdzie z samą sobą i z innymi. Lis nie ucieka od polityczności- przeciwnie, śmiało ją afirmuje. Warto mieć to na uwadze. Małżeństwo dwóch kobiet, , staje się tu symbolem szerszego konfliktu: między jednostką a państwem, między miłością a systemem, między prawem a sprawiedliwością. To głęboko feministyczna, emancypacyjna narracja, która jednak nigdy nie popada w publicystyczny banał. Lis potrafi mówić o wielkich sprawach przez pryzmat małych gestów i na tym polega jej siła. „Moja ukochana i ja. Ślub” to w ostatecznym rozrachunku opowieść o miłości, która jest silniejsza niż system, uprzedzenia i strach. Literatura osobista, ale też głęboko polityczna, eseistyczna, nasycona emocją. Renata Lis udowadnia, że miłość to miłość. A szczerość i odwaga mogą być formą literacką równie poruszającą, co wyrafinowana fikcja.